Σώθηκα από … θαύμα!

«Nothing is impossible, the word itself says, «I’m possible!»

– Audrey Hepburn

Γράφω  για να μην τρελαθώ  τη στιγμή της αποκάλυψης πως είμαι  η αλήθεια που γίνομαι. Γεννήθηκα χωρίς σχήμα. Α-σχημος. Το ζήτημα λοιπόν είναι να αποκτήσω αντίληψη της ανθρώπινης συνθήκης, ώστε το βίωμα αυτής της εμπειρίας να έχει το μόνο αυθεντικό νόημα που μπορεί να έχει, μια μορφή.  Ο – μορφος!

Όπως το έγραψε ο Καμύ στον «Μύθο του Σίσυφου»: «Δεν ανεχόμαστε άλλο τη θεϊκή μυθολογία που διασκεδάζει και τυφλώνει, ζητάμε το πρόσωπο, το σχήμα και το δράμα της γης όπου συνυπάρχουν μια δύσκολη σύνεση και ένα πάθος χωρίς επαύριο».

Έφαγα μισή ζωή για να το καταλάβω αυτό και να αποδεχτώ πως έζησα μάλλον με ένα συμβολικό τρόπο. Συμμετείχα στο παιχνίδι της ζωής πλησιάζοντας το δράμα της εξωτερικά και χωρίς να ζητώ να βρω τη μυστική ροή της.

Με τη συνειδητοποίηση και την αποδοχή αυτή, αποφάσισα να αφήσω πίσω μου αυτό τον κακοχωνεμένο υπαρξισμό και να αφιερωθώ στην τέχνη της μαγείας. Ήταν κάτι σαν «πνευματικό 166», όταν όλα γκρεμίζονταν γύρω μου και μαζί τους κι εγώ. Και η μόνη εικόνα μέλλοντος που είχα ήταν αυτή να στέκομαι με την αμφίεση ενός μάντη κρατώντας τη ράβδο μου, μπροστά σε μισοκατεστραμμένες πύλες, έχοντας ένα λιοντάρι στα δεξιά μου κι ένα γεράκι να πετάει την ώρα που χαράζει, μέσα σε ένα συννεφιασμένο και σκοτεινό ουρανό.

Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, αυτό το πρόσωπο του μάντη, με κράτησε ζωντανό όταν ξέσπασε ο «Τελευταίος Πόλεμος». Αποδείχθηκε ένα νόημα – καταφύγιο, μια μορφή που μέσα της κατάφερα να γλυτώσω από αυτή την ανελέητη αναμέτρηση του Εγώ με τη Σκιά του. Της Δύσης με την Ανατολή. Του Πλούτου με την Ανέχεια. Ο «Τελευταίος Πόλεμος» ήταν και η τελευταία ευκαιρία για να σώσει η ομορφιά τον κόσμο, όπως προφήτεψε ο Ντοστογιέφσκι.

Όσο λιγότερο ποιοτικό, τόσο ανάρπαστο. Όλοι το ζούμε. Το είχε προφητέψει ο Γκυ Ντεμπορ  και ούρλιαξε γι αυτό ο Γκίνσμπεργκ. Η σκέψη κατέρρεε.

Μαγεία είναι να πέσουμε πάνω εκεί που θα νιώσουμε  την ψυχική επαφή που φέρνει στο φως μια «διπλωμένη» διάσταση, αυτή που οι άνθρωποι περιγράφουν συμβατικά με τον όρο αιωνιότητα.

Στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής μέσα στις λόγχες και στις φλόγες του «Τελευταίου Πολέμου» κατανόησα για πρώτη φορά ξεκάθαρα πως η Αγάπη είναι στην πραγματικότητα μια βαθιά ανάμνηση, όπως θα’ λεγε κι ο Πλάτωνας.  Και μόνο αν οι ψυχές την ανασύρουν αμοιβαία από τα βάθη, σηκώνοντας  η μια τον πόνο της άλλης, θα καταφέρουν να φτάσουν σε εκείνο τον ασώματο έρωτα, που είναι ό,τι εγγύτερο προς την ύπαρξη της θειότητας, μπορεί να μας αποκαλυφθεί.

Με λίγα λόγια, σώθηκα από … θαύμα! Γιατί μόνο από θαύμα σωζόμαστε. Αυτή είναι η ομορφιά.