Κυριακάτικο απόγευμα

Τα κυριακάτικα απογεύματα είναι ο κατ’ εξοχήν χρόνος αναμονής. Είναι χρόνος για να ταΐσεις γατιά ή για να παρακολουθείς αφηρημένα μια χαζή κινηματογραφική ταινία. Τίποτα αληθινά σημαντικό μέσα σε ένα ακίνητο σύμπαν, με το οποίο διατηρούμε μια σχέση λατρείας και μίσους. Το λατρεύουμε γιατί φοβόμαστε τις εκπλήξεις, το μισούμε γιατί ξέρουμε πως η ακινησία μας τρώει τα σωθικά, αφού στην πραγματικότητα «τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν…» που είπε κι ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος, φωτίζοντας κατά δύναμη το αίνιγμα του Κόσμου.
Ο μόνος «έντιμος συμβιβασμός» μέσα σε αυτή την πόλωση λατρείας /μίσους, είναι το «κυριακάτικο απόγευμα». Όχι σαν ένα χρονικό σημείο αναφοράς αλλά σαν «κατάσταση του μυαλού». Να περιμένουμε, έτσι όπως το περιέγραψε ποιητικά ο Α. Εμπειρίκος:
Θα περιμένουμε λοιπόν ακόμα,
Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο
Θα περιμένουμε το τραίνο πάντα
Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην περάσει.