Πόση κανονικότητα χωράει στη «νέα κανονικότητα» ;

Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα της συνήθειας και το χειρότερο που μπορείς να μας κάνεις είναι να μας ξεβολέψεις. Ακόμη κι αν η κανονονικότητα που νοσταλγούμε είναι αυτή που μας έκανε τόσο γουρούνια ώστε να γαμάμε «τζάμπα» εκδιδόμενες μετανάστριες. Η εκμετάλλευση της αδυναμίας είναι πλέον τόσο ορατή που χτυπάει «κόκκινο».
Όχι δεν είμαστε όλοι στο ίδιο έργο θεατές. Η αντίθεση μεταξύ καθολικότητας και ιδιαιτερότητας κάνει το έργο να είναι άλλο για τον καθένα μας. Έχει όμως ένα κοινό παρονομαστή ως οικουμενικό ζητούμενο. Να απελευθερωθούμε από τη σκλαβιά που επιβάλλεται μαζικά, κάτω από το ανελέητο μαστίγιο της υποκρισίας. Να συμφωνήσουμε πως τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αλήθεια πως όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκιά. Και όταν καταφέρνουμε να αναγνωρίσουμε τη σκιά μας, σημαίνει πως απελευθερωθήκαμε από τα δεσμά του φόβου που μας κάνει να γυρνάμε αλλού το κεφάλι μπροστά σ’ αυτό που συμβαίνει δίπλα μας ή να κοιτάμε σαν χαμένοι στο διάστημα ψελλίζοντας ασυναρτησίες.
Πόσο ακόμη μπορούμε να παριστάνουμε τους «τυφλούς» μόνο και μόνο για να μην ανταλλάξουμε τη «κανονικότητά» μας με την ευθύνη που προϋποθέτει η ελευθερία. Πόσο ακόμη θα αρνούμαστε πως ο πλανήτης έχει γίνει ένας μεγάλος κουβάς από σκατά; Η KGB, πιο ισχυρή από ποτέ, κυβερνάει δια πυρός και σιδήρου τη Ρωσία που απειλείται άμεσα με πτώχευση λόγω του πετρελαϊκού «κραχ» , το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας αποδεικνύεται άτρωτο στον κορονοιό και λανσάρει κρυπτονόμισμα και η Γερμανία κάνει την «καλή», υποδεχόμενη ασυνόδευτα ανήλικα, σε καιρούς παγκόσμιας πανδημίας της παιδοφιλίας, από το Κρανίδι μέχρι το Μπάκιγχαμ. Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία υπό την ηγεσία δύο «κλόουν» μετράνε κάτι χιλιάδες νεκρούς και σκέφτονται μήπως η μόνη λύση είναι ενέσεις χλωρίνης.
Με αυτούς τους όρους, στη «νέα κανονικότητα» δεν χωράει… κανονικότητα. Στην καλύτερη περίπτωση να χωράει ένα μεγάλο μηδέν. Ο «Μάης 68» διαρκείας που έζησε η Ευρώπη, με τη φαντασία στην εξουσία, τώρα τελειώνει και πέφτει στα κεφάλια μας. Θα μιλήσουν ξανά οι «ιμπεριαλισμοί» για τη διανομή της πίτας. Στο βαθμό που αντέξουμε, με μόνο εφόδιο κάποιες θεμελιώδεις αξίες, ίσως και να καταφέρουμε να το πάρουμε όχι από κει που το αφήσαμε, αλλά από την αρχή. Ας διατηρήσουμε την πίστη πως η ύπαρξη δεν μπορεί να πάει τόσο άσχημα.