Καραντινούλα;

Εντάξει μπορεί η καραντίνα στην οποία βρισκόμαστε να μην είναι η αυθεντική, όπως λέμε ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν παύει να είναι μιας μορφής καραντίνα. Και διακινδυνεύω την πρόβλεψη πως θα ανοιγοκλείνει τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα του 2021.
Κι αυτή είναι χειρότερης μορφής καραντίνα καθώς εργαλειοποιείται κατά το δοκούν ώστε να γίνεται μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης και του παιχνιδιού της εξουσίας.
Τα χαμόγελα λοιπόν έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν πίσω από τις μάσκες. Αλλά τώρα προέχει η υγεία, μετά βλέπουμε… Τώρα δεν έχει κανένα νόημα να ανησυχούμε για πολλά. Τη ματαιότητα τη βλέπουμε. Έχει αξία όμως να μη νιώσουμε μόνοι. Αν η πανδημία μας υποχρεώνει σε απομόνωση για να μην γίνουμε κρίκοι στην αλυσίδα της μετάδοσης αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να σπάσουν οι δεσμοί επαφής του ενός με τον άλλο. Είναι σημαντικό ο καθένας μας να νιώσει κομμάτι μιας συνειδητής απόφασης που μοιράζεται με κάθε συνανθρωπό του που παίρνει ακριβώς την ίδια απόφαση. Να μην παραιτηθεί και να μην ηττηθεί. Να μην αυτοκτονήσει από τάχα μου μαγκιά και να μην γίνει serial killer παριστάνοντας τον επαναστάτη χωρίς αιτία, αλλά ούτε και να πέσει στα αντικαταθλιπτικά, στις αμφεταμίνες και στην κόκα. Τα λύματα μιλάνε… και λένε πολλά.
Οπότε αυτή η καραντίνα όποιου βαθμού, ένα μόνο νόημα μπορεί να έχει. Αυτό που θα της δώσει ο καθένας μας. Κάποιος μπορεί να διορθώσει ένα λάθος. Άλλος να κόψει μια κακή συνήθεια. Δεν υπάρχει συνταγή όταν ο στόχος είναι να τα βρεις και να κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου. Γιατί αυτό δεν θα κάνει καλό μόνο στην ψυχική ισορροπία σου αλλά και στο ανοσοποιητικό σου σύστημα.
Είμαστε όλοι αναπόσπαστο μέρος της φύσης, όσο κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε. Και η φύση μοιραία κάνει φυσική επιλογή. Το κλειδί είναι η προσαρμογή. Έτσι εξελιχθήκαμε ως είδος και έτσι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Άκουσε το podcast