Χειρόφρενο….!

Το εύκολο είναι πάντα να αρπάζεις την πέτρα. Είτε για να λιθοβολήσεις το θύμα, είτε για να λιθοβολήσεις το θύτη. Είναι η επιβεβαίωση που ενδόμυχα ζητάς πως δεν είσαι τίποτα από τα δυο. Really? Στην πραγματικότητα ο κόσμος της Σοφίας είναι ο κόσμος όλων μας. Ζούμε στου Γαμησιού τη Χώρα, που λεγε και ο Χένρι Μίλερ. Το θέμα λοιπόν δεν είναι πόσο γουρούνι είναι ο «θείος» που είναι το προφανές, αλλά γιατί αυτή η χώρα αναπαράγει ακατάπαυστα γουρούνια σε μια ευρύτατη γκάμα που δεν αφορά μόνο στα εργοστασιακά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου. Διότι δεν υπάρχει μόνο τοξική αρρενωπότητα υπάρχει και τοξική ομοφυλοφιλία. Επιπλέον ο βιασμός δεν είναι μόνο σωματικός. Σωματικά μπορεί να μην υπάρξει η παραμικρή αντίσταση, μπορεί να υπάρξει και πρόσχαρη συναίνεση, αλλά τελικά δεν γαμάς τη ψυχή ενός παιδιού 20 – 21 χρόνων όταν κυριαρχείς σεξουαλικά πάνω του εξαιτίας του γεγονότος πως έχεις τη δύναμη να διαμορφώσεις το μέλλον του; Ή ακόμη χειρότερα, έτσι το αφήνεις να νομίζει. Στην πυρά λοιπόν ο «θείος» για να συνεχίσουν να χτίζονται και να καταστρέφονται καριέρες στην πολιτική, στην επιστήμη, στην τέχνη, στα media, στις επιχειρήσεις , στο δημόσιο, στους δήμους, παντού, με όρους «φοράδας κι επιβήτορα» ανεξαρτήτως φύλου. Γαμημένες ψυχές σε ένα γαμημένο κόσμο. Η Σοφία είναι μια τελευταία ευκαιρία. Να κοιτάξουμε στον καθρέπτη και το γαμημένο «κάνω ό,τι θέλω» που αποτέλεσε τον κοινό τόπο της ελληνικής (μη χέσω… )μετανεωτερικότητας, να το μετασχηματίσουμε σε «κάνω αυτό που πρέπει». Θεραπεία Εαυτού. Μπορεί να ακούγεται σαν Συντηρητική Επανάσταση αλλά όταν τρέχεις με χίλια πάνω σε τοίχο, ενστικτωδώς τουλάχιστον θα πρέπει να τραβήξεις χειρόφρενο. Κι ό,τι γίνει…