Η χώρα κυβερνιέται σαν σουβλατζίδικο.

Στα σουβλατζίδικα έχει πέσει δουλειά γιατί όλοι τα βράδια βουτάμε μέσα στο λίπος το θυμό και την κατάθλιψη. Οπότε το «management» έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Από κει και μετά αναλαμβάνει η επικοινωνία. Όταν παίρνεις εξαγριωμένος γιατί σε έχει κόψει η λόρδα, ρωτώντας τι γίνεται με την παραγγελία ρε μάγκες, η απάντηση βγαίνει με θεατρική ειλικρίνεια: «Έχει φύγει κι έρχεται…».
Θα ρθει, δεν θα ρθει, κανείς δεν το ξέρει. Το point εδώ είναι η επιδίωξη της καθησυχαστικής βεβαιότητας πως το καλύτερο που προσδοκούμε είναι απλά ζήτημα χρόνου να φανεί και να μας χτυπήσει το κουδούνι.
Η χώρα κυβερνιέται σαν σουβλατζίδικο. – Τι γίνεται με τα εμβόλια; – Έχουν φύγει κι έρχονται… – Τι γίνεται φέτος με τουρίστες; – Α, έχουν φύγει ήδη κι έρχονται… – Τι θα γίνει με την ανάκαμψη και τα λεφτά του Ταμείου; – Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο με την Ούρσουλα, έχουν φύγει κι έρχονται… – Τι θα γίνει με τις συντάξεις; – Α δεν τα μαθες; Τις δώσαμε σε ιδιώτες, έχουν φύγει κι έρχονται….
Οπότε περιμένοντας – τον Γκοντό του Μπέκετ μάλλον – χαζεύουμε αεροπλάνα, για την ασφάλειά μας πάντα, την ώρα που κόσμος και κοσμάκης έχει φύγει και … πάει!