Για το δικαίωμα στην επιλογή

Η δημοκρατία είναι «χακαρισμένη» από τον «ελέφαντα» του ολοκληρωτικού αυταρχισμού, ο οποίος δεν είναι απλά μέσα στο δωμάτιο, είναι από καιρό μέσα στο «λογισμικό» της. Απλά επειδή ολόκληρος δεν καταπίνεται με τίποτα, τον τρώμε μπριζόλα – μπριζόλα και με λίγη σαλτσούλα.
Έτσι αντί η δημοκρατία να επινοεί διαρκώς τη μοναδικότητά της, αντιδρά αυτόματα σύμφωνα με «έτοιμα» πρότυπα προσαρμογής ή για να ακριβολογούμε, περιστολής, τα οποία βρίσκονται πέρα από τον έλεγχο των πολιτών της.
Σε αυτό το «χακάρισμα» έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι διαρκείς κρίσεις που δεν είναι τίποτε άλλο από συμπτώματα μιας διαρκούς mega-κρίσης της δυτικής δημοκρατίας, μέσα στην οποία τελεί ο 21ος αιώνας.
Η κρίση της τρομοκρατίας το 2001.
Η κρίσης στις ΗΠΑ το 2008.
Η κρίση του ευρώ το 2012.
Η προσφυγική κρίση το 2015.
Η κρίσης της πανδημίας το 2020.
Και διαχρονικά σε όλη την εικοσαετία, η κλιμακούμενη σε ένταση κλιματική κρίση.
Ανεξέλεγκτες οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις προσλαμβάνουν τον χαρακτήρα τυφλών καταστροφικών δυνάμεων και ο πολίτης για να «αυτοσυντηρηθεί» μέσα σε ακραίες συνθήκες, βρίσκεται αντιμέτωπος με το «δεν υπάρχει εναλλακτική» και άρα πρέπει να προσαρμόσει παθητικά τον εαυτό του. Υπήκοος της μιας αρχής, της μιας φωνής, της μιας σκέψης, της μιας θέλησης.
Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε δημοκρατία σημαίνει να έχεις τουλάχιστον δυο επιλογές. Αλλιώς, αν δημοκρατία είναι απλά το τσίρκο που μεταμορφώνει κάθε φορά τη σκόνη σε χρυσόσκονη, τότε το «να έχουμε την υγειά μας», δεν θα σημαίνει και πολλά πράγματα.
Το σταυροδρόμι που βρισκόμαστε δεν έχει ιστορικό προηγούμενο για να διαβάσουμε τι γράφει το σχετικό manual.
Το μόνο που ξέρουμε είναι πως αν δεν βάλεις τις φωνές δεν σε ακούει κανένας. Όσο βαθιά κι αν είναι η κουνελότρυπα, πάντα έχει νόημα μια απόπειρα ελευθερίας. Για το δικαίωμα στην επιλογή.