Πράσινο, γιατί πεθαίνουμε!

H κλιματική απειλή, είτε μας πνίγει, είτε μας καίει, έχει φτάσει ήδη μπροστά στην πόρτα μας. Οι πάγοι λιώνουν, οι πυρκαγιές καταστρέφουν τα εναπομείναντα δάση, οι σολομοί βράζουν πλέον μέσα στο νερό κι ο πλανήτης, λυπάμαι πολύ, αλλά δεν θα σωθεί με το να αντικαταστήσουμε τα πλαστικά καλαμάκια. Μια καλή αρχή θα ήταν να φυτεύει ο καθένας μας τουλάχιστον ένα δέντρο το χρόνο. Για την Ελλάδα 10.000.000 δέντρα το χρόνο, από αναδασωτέες εκτάσεις μέχρι ταράτσες πολυκατοικιών. Αυτός θα ήταν ένας ορθολογικός εθνικός στόχος.
Το ζήτημα λοιπόν είναι αν υπάρχει το «αλλιώς» που προλαβαίνουμε να κάνουμε ή απλώς να συνεχίσουμε με σαρκαστικό κυνισμό να κάνουμε τους «Κινέζους», αφήνοντας τον πλανήτη και την ανθρωπότητα στη βουλιμία της οικονομίας. Διότι αυτό είναι σε τελική ανάλυση το διακύβευμα.
Αυτό γίνεται πλέον αντιληπτό απ’ όλο και περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο. Κι αυτό είναι θετικό, αν και από μόνο του δεν παράγει αποτελέσματα. Η εμπειρία, μας έμαθε πως «all politics is local». Άρα σε ένα παγκόσμιο διακύβευμα, οφείλουμε να δώσουμε μια ελληνική απάντηση. Να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, «αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι…» που λέει κι ο ποιητής.
Το ανθρώπινο μέλλον είναι κάτι που πρέπει να επινοήσουμε. Σήμερα, δεν υπάρχει! Απλώς δεν ανακοινώνεται επίσημα. Πρέπει να το δημιουργήσουμε και τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε να το κάνουμε θα δημιουργούμε ταυτόχρονα και το παρόν, επαναξιολογώντας το παρελθόν μας.
Χρειαζόμαστε λοιπόν κατεπειγόντως πράξεις που θα κερδίσουν μυαλά και καρδιές, υπερασπιζόμενες πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», πως «το μικρό είναι όμορφο» και πως ο προσανατολισμός έχει νόημα να είναι μπροστά, και όχι αριστερά ή δεξιά ή πίσω. Πράξεις που θα μας κάνουν ικανούς αυτό το «μπροστά» να το δημιουργούμε, με πλήρη συνείδηση, μέρα με τη μέρα. Πράξεις για το μοναδικό φυσικό απόθεμα της χώρας αλλά και για όλα τα αυτονόητα που γίνονται σήμερα με δραματικό τρόπο τα μεγάλα επιτακτικά ζητούμενα: οικολογική σύνεση, κοινωνική υπευθυνότητα, λειτουργική δημοκρατία, μη βία, ισότητα των φύλων. Για ένα υγιές και κυκλικό μοντέλο οικονομίας, περιφερειακά αποκεντρωμένο, δίκαιο και με εύκαμπτους θεσμούς, ένα μοντέλο στο οποίο οι πολίτες να έχουν σημαντικό έλεγχο πάνω στη ζωή τους και να μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα τη δημιουργικότητά τους με όρους συνεργειών και συνεργατικότητας.
Για να συμβεί αυτό όμως θα πρέπει οι πράσινες ιδέες να συναντηθούν με την κοινωνία. Και κυρίως με εκείνο το «γκρίζο» τμήμα της, το βαθιά απογοητευμένο και ανήσυχο, που δεν εμπιστεύεται πλέον την επαγγελματική πολιτική τάξη και είναι έτοιμο να βάλει τις φωνές γιατί δεν ακούγεται η απόγνωσή του. Οι πράσινες ιδέες έχουν έναν μεγάλο εχθρό μέσα στην κοινωνία. Τα «πράσινα άλογα». Την απαξίωση που έχουν υποστεί εξαιτίας της κατάχρησης της έννοιας «πράσινη ανάπτυξη» και την ταύτισή τους με το συντελούμενο πλιάτσικο των ανεμογεννητριών. Γι’ αυτό και οι πράσινες ιδέες θα πρέπει να επανασυστηθούν με σαφήνεια και καθαρότητα.
Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικό. Είναι ζήτημα κατ’ εξοχήν εφαρμοσμένης πολιτικής, ως εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης της μεγαλύτερης κρίσης που γνωρίζει η γενιά μας, με επίκεντρο τη ζωή του καθενός μας προσωπικά. Πράσινο γιατί πεθαίνουμε!