Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή…

Η κρίση εμπιστοσύνης είναι δεδομένη πλέον. 13.000 plus νεκροί από την πανδημία, αναποτελεσματικά εμβόλια, μεγάλες ζημιές στην οικονομία από τα λοκντάουνς, ανασφάλεια από την ασύδοτη δράση του οργανωμένου εγκλήματος, αμηχανία μπροστά στην έξαρση της έμφυλης βίας και για «κερασάκι», η δασοκτόνα διαχείριση των πυρκαγιών. Όμως η κοινωνία έχει θέμα εκπροσώπησης καθώς καμία εκ των υφιστάμενων πολιτικών δυνάμεων δεν έχει τα εχέγγυα μιας αξιόπιστης εναλλακτικής. Αυτό κάνει τον Μητσοτάκη να αισθάνεται άτρωτος και να επιλέγει τη στρατηγική της σύγκρουσης και όχι αυτή της συνεννόησης.
Ωστόσο θέλοντας και μη, ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε πως ζούμε σε ένα κράτος περιορισμένης ευθύνης. Δεν μπορεί μας είπε το κράτος να πετύχει όλους τους στόχους του στις πυρκαγιές και γι’ αυτό περιορίζεται να προστατεύει μόνο την ανθρώπινη ζωή. Μπα;;; Από πότε είναι στη διακριτική ευχέρεια του κράτους το αν θα ανταποκρίνεται ή όχι στις συνταγματικές υποχρεώσεις του; «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Kράτους» (άρθρο 17, 1). Ναι ή όχι; . «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός» (άρθρο 24,1). Ναι ή όχι; Έχουμε Σύνταγμα και είμαστε Δημοκρατία ή … ΕΠΕ;
Οι κομματικές αντεγκλήσεις απλά ξεπλένουν την ανικανότητα του κρατους, η οποία οπως διαπιστώνουμε έχει συνέχεια μέσα στο χρόνο. Από τον «στρατηγό άνεμο» στο «μικροκλίμα» και πάει λεγοντας. Όμως δεν μπορεί πίσω από τον απλό πυροσβέστη που ρίχνεται ηρωικά στη μάχη με τη μάνικα, να κρύβεται η ανικανότητα της ηγεσίας του Σώματος που αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις των πυρκαγιών των τελευταίων 24ωρων. Οι φωτιές σβήνουν όταν έχουν κάψει τα πάντα ή όταν φτάνουν στη θάλασσα. Όλα τα υπόλοιπα είναι «να χαμε να λέγαμε». Κι αυτά που κατά καιρούς λέγονται πως την ώρα της μάχης δεν αλλάζεις τον στρατηγό είναι της πλάκας. Τον αλλάζεις για να μη σε πάρει μαζί του. Εκτός κι αν η ηγεσία είναι ικανή μεν στον επιτελικό σχεδιασμό αλλά δεν έχει τα μέσα για να τον υλοποιήσει. Όποτε εκεί πρέπει να υποβάλλει την παραίτηση της. Για την ηγεσία του Πυροσβεστικού Σώματος δυο επιλογές υπάρχουν: Η να αποταχθεί γιατί φταίει ή να παραιτηθεί γιατί φταίει ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός που δεν μερίμνησε για την επάρκεια των μέσων. Πάντως το να λήξουν όλα σαν να μην έγινε τίποτα είναι προσβολή των πολιτών που φορολογούνται σκληρά για να πληρώνουν την ασφάλεια τη δική τους και της περιουσίας τους.
Η πιο ασύμμετρη απειλή είναι η ανικανότητα και η επικοινωνιακή διαχείριση που τη συνοδεύει προκειμένου να την κρύψει. Η αλαζονεία οδηγεί τον πρωθυπουργό στο απόλυτο λάθος. Να υποτιμήσει το κύμα του «Μητσοτάκη γαμιέσ@» και να πάρει κι αυτός σειρά μεταξύ των «καμένων» πρώην, οι οποίοι  αντί να αλλάξουν μυαλά, πίστευαν στα σοβαρά να αλλάξουν λαό.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή…