Category Archives: post4life

Εγώ είμαι, πάντα. Εγώ είμαι ο σχοινοβάτης. Εγώ είμαι φίλος, εγώ και εχθρός. Εγώ είμαι αγάπη, εγώ και φθόνος. Εγώ είμαι άγγελος, εγώ και δαίμονας. Για αυτό μια συμβουλή που έχει αληθινή αξία σε αυτή τη ζωή είναι «να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου». Κι αυτό δεν είναι κάτι ούτε τόσο απλό, ούτε τόσο εύκολο, όσο μπορεί να ακούγεται.

Η πιο συνηθισμένη λάθος αντίδραση σε αυτή τη συμβουλή, είναι να γίνεις ο άνθρωπος – «γουρούνι». Οποιασδήποτε μορφής και είδους. Στις περιπτώσεις αυτές, το Εγώ έχει φουσκώσει σαν μπαλόνι και μια ωραία ημέρα, θα σκάσει. Μαθηματικά εγγυημένο, δεν είναι μεταφυσική. Διότι το Εγώ είναι πεπερασμένο και είναι λάθος να το φουσκώνεις χωρίς μέτρο.

Η αμέσως δεύτερη και πιο συνηθισμένη αντίδραση είναι να γίνεις ο άνθρωπος – μοναχός. Οποιασδήποτε μορφής και είδους. Να πάρεις τα όρη και τα βουνά, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, να μην συναναστρέφεσαι κανέναν, προκειμένου να γλυτώσεις τον κίνδυνο να γίνεις παραφουσκωμένο “γουρούνι”, με ή χωρίς μηλαράκι στο στόμα.

H μοναξιά όμως δεν αντέχεται. Ο Αριστοτέλης είχε δίκιο. Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώο. Αν σωθούμε, θα σωθούμε μόνον όλοι μαζί.

Αυτό βέβαια είναι ένα ευγενές όσο και σπάνιο συναίσθημα, που έχει να εμφανιστεί στην ελληνική κοινωνία από τότε που έβγαινε στην τηλεόραση η Μαρία Αλιφέρη κι έλεγε εκείνο το «Σας αγαπώ» που γέμιζε τις ψυχές των ανθρώπων θετική ενέργεια. Διότι το έλεγε και το πίστευε. Κι αυτό φαινόταν στο πρόσωπό της. Τώρα ποιος να πει «Σας αγαπώ!»; Ο Αυτιάς ή ο Στουρνάρας;

Αυτή είναι λοιπόν η δική μου θεωρία των «δύο άκρων». «Γουρούνια» από τη μια και κάτι μοναξιασμένες ψυχές από την άλλη. Υπάρχει τρίτη λύση; Υπάρχει κι έχει ωραίο όνομα. Λέγεται ενθουσιασμός. Ανοίξτε και κάνα λεξικό, δεν τα έγραψε όλα για πλάκα ο φουκαράς ο Μπαμπινιώτης. Ανοίξτε για να δείτε και ετυμολογικά από πού προέρχεται…

Ο ενθουσιασμός λοιπόν αναδύεται όταν συνειδητοποιεί κανείς πως όλα είναι πιο εύκολα και πιο πραγματοποιήσιμα όταν ενθουσιάζεται με κάτι έξω από το συνηθισμένο Εγώ του. Μια ιδέα.. ένας άλλος άνθρωπος… μια εικόνα… ένα σύμβολο… μια έννοια… ένα σχέδιο… ένα όνειρο… ένας σπουδαίος αγώνας… όλα είναι αφορμές ενθουσιασμού.

Η ανθρωπότητα προχώρησε μπροστά μόνο με ενθουσιασμένα Εγώ. Με Εγώ που είχαν καταφέρει «να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους» γιατί κατάφεραν το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή τη ζωή. Να γίνουν ο εαυτός τους. Και αυτό το κατάλαβαν όταν ξύπνησαν ένα πρωί, κοίταξαν τον εαυτό τους στον καθρέπτη και δεν έβλεπαν πλέον έναν ξένο. Δεν έβλεπαν πλέον κάποιον, για τον οποίο είχαν λόγους να ντρέπονται.
Αυτό λέγεται από – ενοχοποίηση. Κι εδώ όμως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος παρανόησης. Αποενοχοποίηση δεν επιτυγχάνεται με το «κάνω ό,τι θέλω και για τίποτα δεν μετανιώνω». Αυτό είναι «γουρουνιά».

Αποενοχοποίηση σημαίνει αποδέχομαι, το πόσο «γουρούνι» έχω υπάρξει κι αρχίζω σιγά – σιγά να κόβω το τιμόνι της ζωής μου 180ο μοίρες, προς την κατεύθυνση που θα με κάνει να δω έξω και πέρα από το συνηθισμένο Εγώ μου. Να δω τη «μεγάλη εικόνα» που θα με ενθουσιάσει.

Σήμερα έχουμε, παντού, σοβαρό έλλειμμα ενθουσιασμού. Και τίποτα αληθινά σημαντικό ή μεγάλο δεν γίνεται χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς να βλέπουμε πέρα από το συνηθισμένο Εγώ μας.

Συνεπώς, εάν δεν ξυπνήσουμε, δεν πετάξουμε από πάνω μας τη «λάσπη», δεν κοιταχτούμε στον καθρέπτη, δεν ρίξουμε λίγο καθαρό νερό στο πρόσωπό μας και δεν αναρωτηθούμε έντιμα «πως έγινες έτσι ρε μαλάκα….;», συνεχίζοντας να ανησυχούμε μόνο για το συνηθισμένο Εγώ μας και πως θα το κρατήσουμε «φουσκωμένο», σας εγγυώμαι πως ο κρότος θα ακουστεί πολύ μακριά!

Προετοιμαστείτε λοιπόν για να ενθουσιαστείτε. Το απαιτούν οι καιροί. Ή για να το πω και πιο «κινδυνολογικά»: Ενθουσιαστείτε …. γιατί χανόμαστε!

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Τα μικρά αγόρια, όταν βρίσκονται στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα και είναι έτοιμα για το «Μεγάλο Παιχνίδι» της κατάκτησης, ενίοτε τρώνε μεγάλες «χυλόπιτες». Το χειρότερο όλων είναι δε, όταν η πιτσιρίκα όχι απλά ρίχνει τη χυλόπιτα αλλά κυκλοφορεί και με τον γκόμενο που είναι… είτε μεγαλύτερος, είτε ομορφότερος, είτε εξυπνότερος, είτε όλα μαζί. Πώς να «καταπιεί» τόσο μεγάλη ήττα, ένα μικρό αγόρι;

Κι όμως το κάνει. Κι εκεί τελειώνουν όλα. Διότι πλέον είναι ορθάνοιχτος ο δρόμος που καταλήγει στο να πιστέψει πως μόνο οι «κακοί» κάνουν καλό σεξ. Είναι ο βολικός και εύκολος δρόμος για να παραμείνει κακομαθημένο ένα μικρό αγόρι. Με την αντίδραση του τύπου « Καλά, θα πας με … αυτόν;», να γίνεται ένα ανεπούλωτο τραύμα που θα καθορίζει τη μετέπειτα συμπεριφορά του.

Το μικρό αγόρι για να γίνει «μεγάλος άντρας» δεν φτάνει να τρώει μόνο όλο το φαί του. Πρέπει να έχει και μια φιλοσοφία για τη ζωή. Είναι ο λόγος που σε όλες τις κοινωνίες προηγούμενων εποχών τα αγόρια περνούσαν από μια μυητική διαδικασία, προκειμένου να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους, να μάθουν από τα λάθη τους, να βελτιωθούν ως ανθρώπινες προσωπικότητες. Μάθαιναν πως δεν είναι τα Αφεντικά του Σύμπαντος και πως αν θέλουν να πετύχουν στο «Μεγάλο Παιχνίδι» της κατάκτησης πρέπει να μάθουν να παίζουν σωστά και όχι να κλαψουρίζουν «Καλά, θα πας με … αυτόν;».

Ε, βέβαια και θα πάει με αυτόν. Με ποιον θα πάει ρε κακομοίρη, με σένα; Άνοιξε τα μάτια σου να δεις πως είσαι και όταν καταφέρεις να γίνεις καλύτερος από αυτόν, τότε άπλωσε το χέρι να διεκδικήσεις ό,τι σου αξίζει.

Το πεδίο των σχέσεων με το άλλο φύλλο, δεν είναι το μόνο στο οποίο τρώνε τα μούτρα τους τα «κακομαθημένα» αγοράκια. Διότι παντού όπου κι αν βρίσκονται έχουν τα άγχος να είναι πρώτα και συνήθως καταλήγουν … τελευταία.

– «Καλά θα έχουμε καθηγητή αυτόν;»

– «Καλά θα έχουμε προϊστάμενο αυτόν;»

– «Καλά θα έχουμε αρχηγό αυτόν;».

Κάτσε ρε μεγάλε…. Δείξε μας πρώτα τι μπορείς να κάνεις, τι μπορείς να πετύχεις , πως μπορείς να δώσεις λύσεις και μετά θα σε δοξάσουμε. Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Ιησούς Χριστός στα 33 τους είχαν κατακτήσει (με διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν αλλάζει το αποτέλεσμα) τον κόσμο. Τώρα ο άλλος φτάνει στα 35 κι ακόμη ζητάει να βρει τη μαμά του, πιστεύοντας ενδόμυχα πως είναι η μόνη που δεν θα πάει με κάποιον άλλο! Και το κακό είναι πως έχει δίκιο… Αλλά το κακό δεν το βλέπει στον καθρέπτη του. Εξακολουθεί να το βλέπει στις άλλες και στους άλλους.

Να το (ανα) λύσεις αυτό, αγόρι μου. Να γίνεις Άντρας.

Η ζωή είναι μάχη, ό,τι κι αν λέμε. Σκληρή και δύσκολη, τουλάχιστον για τους περισσότερους. Αυτούς που δεν γεννήθηκαν κάτω από το αστέρι ενός βαρύγδουπου οικογενειακού ονόματος ή μιας οικογενειακής μερίδας στο υποθηκοφυλακείο που έχει μέσα τη …μισή Αθήνα. Μη σου πω και τη μισή Μύκονο πλέον…

Αυτοί λοιπόν, οι πολλοί, αν είχαν μέχρι σήμερα μια ελπίδα, ήταν να βγούνε στον κόσμο και να δώσουνε τη μάχη. Πρώτα της επιβίωσής τους και μετά της κατάκτησης των στόχων τους. Κι επειδή καμιά πόρτα δεν ανοίγει εύκολα αν το χέρι που τη χτυπάει δεν είναι «δικό μας», η μάχη που κλήθηκαν να δώσουν πολλοί άνθρωποι ήταν εξαιρετικά σκληρή και με πολύ πόνο. Αλλά και με πολλές και μεγάλες επιτυχίες.

Σε αυτή τη μεγάλη αρένα υπάρχουν τα αληθινά success stories και όχι εκεί που τα φαντάζονται διάφοροι «ευτυχισμένοι κληρονόμοι» που δεν χρειάστηκε να δουλέψουν ούτε μισή ώρα στη ζωή τους, που δεν χρειάστηκε να ιδρώσουν για να πάρουν τους πανεπιστημιακούς τίτλους τους, που δεν χρειάστηκε ποτέ να διαπραγματευτούν με τον εργοδότη τους ή να σκεφτούν κάτι αληθινά έξυπνο να πουν στην γκόμενά τους.

Αυτή την αρένα που πήγε τον κόσμο μπροστά, κάποιοι σήμερα πάνε να την «κλείσουν». Να βάλουν λουκέτο. Το δικαίωμα στη ζωή κινδυνεύει να δίνεται και πάλι με κληρονομικούς τίτλους, με τίτλους αίματος. Πάνε να κλείσουν την αρένα γιατί φοβούνται και νιώθουν μειονεκτικά. Ξέρουν πως αν η αρένα μείνει ανοιχτή θα βγάζει πάντα καλύτερους, εξυπνότερους, ομορφότερους, πλουσιότερους από αυτούς που επιδιώκουν να μπει «λουκέτο» σήμερα. Και επικαλούνται διάφορες «ευαισθησίες» για να καλύψουν το ωμό συμφέρον που κρύβεται πίσω.

Φαντάζομαι και οι δεινόσαυροι κάπως έτσι θα σκέφτηκαν. Και μην σας ξενίζει η σύγκριση. Όλοι οι δεινόσαυροι με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται. Αλλά στο τέλος εξαφανίζονται. Γιατί υπάρχει κάτι που είναι έξω από τον έλεγχο οποιουδήποτε ανθρώπου πάνω στον πλανήτη, όσο ισχυρός κι αν νομίζει πως είναι. Κι αυτό το «κάτι» λέγεται εξέλιξη. Όποιος δεν προσαρμοστεί, πεθαίνει. Αλλά την αληθινή δύναμη της προσαρμογής την έχουν αυτοί που έχουν μάθει να παλεύουν στην Αρεν-α. Όχι επειδή είναι απαραίτητα οι πιο δυνατοί αλλά σίγουρα γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν ενώ μπορούν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο. Αυτοί που τολμούν. Αυτοί που είναι Άντρες, όποιο κι αν είναι το βιολογικό φύλο τους ή η σεξουαλική επιλογή τους.

Θα την κρατήσουμε ανοιχτή την αρένα λοιπόν. Για όλους. Για να μπορούν να τολμούν όλοι. Γιατί όλοι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή και να μπορούν να διεκδικούν μέσα στην αρένα την ευκαιρία να την αποκτήσουν. Όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να αγωνιστούν.

Στην αρένα λοιπόν…!